“Hier werd ik als klein meisje om een boodschap gestuurd!’ riep Martine’s moeder bij het zien van het oude winkelpand met woonhuis uit begin 1900. Manlief gruwelde echter van de overdosis schrootjes aan de muren en het beeld van een oude, afstandse stacaravan wilde maar niet van zijn netvlies verdwijnen. Gelukkig kon Martine’s vader, een architect, het ideaalplaatje zo schetsen dat iedereen door al het lelijks heen kon kijken. Alles werd gestript en de gekste dingen kwamen aan het licht zoals de verborgen wandkast, bekleedt met origineel papier. Het huis gaf zijn geheimen stukje bij beetje prijs. In ruil wordt het huis liefdevol beloond met oude bouwmaterialen. Van de radiatoren tot het hout voor de kozijnen.”